آلاله بلاگ

می‌خواهم در رثای شما، ای کبوتران خونین‌بال حرم امن، مرثیه‌ای بسرایم؛ اما کلام زمین‌گیر است و کبوتر شکسته‌بال دل من نیز آسمان را تنها در خیال می‌پرورد. کلام اسیر قفس ماهیات است و عقل اسیر دام کلام، و آنجا که شما بال کشیدید پر جبرائیل عقل می‌سوزد. آنجا جز نبی عشق را بار نمی‌دهند و جز او و اوصیایش، یعنی آنان که زمین نسبیت را به آسمان اطلاق پیوند می‌دهند، دیگر کیست که بتواند بر معرج انقطاع کامل پای نهد و چشم دلش به ضیاء نظر به غیب‌الغیوب ذات نور یابد و اینچنین، از سدره المنتهی اسما و صفات در گذرد و به معادن پنهان‌تر از پنهان عظمت اتصال یابد و روحش به ذات عزیز قدوس تعلیق پیدا کند؟

دلنوشته شما در همین صفحه و کانال ما در پیام رسان ایتا منتشر خواهد شد...